وقایع روز اول رمضان

۱- فرو ريختن  مسجد پيامبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم  بر اثر احتراق در سال ۶۵۴ قمری                                                                              

            در سال ۶۵۴ قمری مسجد پيامبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم و حجرات آن دچار احتراق شد كه سقف و ديوارها فرو ريخت.

۲- جنگ تبوك  (فاضحه - ذوالعسرة)

             تبوك مكانى بين حِجْر و شام است و داراى صحن و چشمه ايست كه لشكر اسلام تا آنجا آمدند، علت جنگ اين بود كه كاروانى از شام براى تجارت به مدينه آمدند به مردم مدينه اطلاع دادند كه سلطان روم لشكر آماده كرده و قصد دارد به مدينه حمله كند . لذا پيامبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم در سال نهم هجرت لشكر فراهم نمود و به بعضى از منافقين اجازه داد كه در مدينه بمانند و آنها تصميم گرفتند اگر سفر پيامبر طول كشد يا در تبوك شكست خورد خانه آن حضرت را غارت كنند و عيال و خانواده اش را از مدينه بيرون نمايند  . چون پيامبر از مكنون آنها آگهى يافت على عليه‌السلام را به جاى خود درد مدينه گذاشت تا منافقان نتوانند چيزى بكنند . لذا حضرت على عليه‌السلام در جنگ تبوك شركت نكرد.

            پيامبر اسلام با لشكر به تبوك وارد شده تا با لشكر روم جنگ كنند  ولى ديدند اين خبر دروغ است .  بالاخره لشكر اسلام به مدينه بازگشتند و در مراجعت قصّه اصحاب عقبه رخ داد . بعضى اين قضيه را در مراجعت از حجة الوداع نوشته اند كه جمعى از منافقين مى خواستند در عقبه شتر پيامبر را رَم دهند و آن حضرت را بكشند  جبرئيل پيامبر را از اين قضيه خبر داد . چون به عقبه رسيدند دستور داد كسى قبل از آن حضرت به عقبه بالا نرود و خود پيامبر به عقبه رفت  و ديد منافقين نقاب زده اند تا شناخته نشوند حضرت صدا زد و اما منافقين روى برگرداندند  .  پيامبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم به حذيفه فرمود : شناختى؟ عرض كرد : نشناختم حضرت نامهاى ايشان را فرمود و سفارش نمود كه با كسى نگويد .  لذا حُذيفه در ميان صحابه به شناختن منافقين ممتاز بود و در شاءن او مى گفتند :  صاحب السّر الذى لا يعلمه غيره، و اين جنگ را فاضحه نيز گويند و لشكر را جيش العسرة ناميدند.

          ناگفته نماند در مراجعت از تبوك دستور داد مسجد ضرار را كه در مقابل مسجد قبا منافقين ساخته بودند خراب كردند و آتش زدند كه در شانزدهم ربيع  الاول  توضيح داده شد.

۳- وفات ابوعلى سينا درسال ۴۲۷ يا ۴۲۸ قمرى

         ایشان ارسطوى اسلام حكيم اوائل قرن پنجم هجرت و فيلسوف نامداری بود. نام اين بزرگوار حسين پسر عبدالله بن سيناى بخارى و كنيه اش بوعلى و ملقّب به شيخ الرئيس در سال ۳۷۳ قمری  در بخارا متولد شد و پس از تحصيل علوم مختلفه يك استاد گرانمايه و از رجال علمى گرديد . طوري كه مى گفت  ک:  وقتى عمر من به چهارده سالگى رسيد  درباره خود فكر نمودم  و دريافتم كه  چيزى از علوم باقى نمانده كه من آن را نياموخته باشم.

          حكايت شده  است  كه : از مطالعه و نوشتن فراغت حاصل نمى كرد و اندكى از شب را مى خوابيد و هر گاه در مسئله اى دچار ترديد مى شد وضو مى گرفت و متوجه مسجد جامع شهر مى گرديد . دو ركعت با خشوع نماز مى خواند و دعا و استغاثه مى نمود تا شبهه برطرف مى گرديد.

          شيخ در اواخر عمر به قولنج مبتلا شد . بعد قرحه اى در روده پديد آمد كه خود معالجه مى نمود  ولى قرحه بزرگتر مى شد دستور داد معجونى درست كنند، غلامى هنگام تركيب معجون افيونى مخلوط كرد و به ابن سينا داد حالش وخيم گشت معالجات مؤ ثر نيافتاد تمام غلامان خود را آزاد كرد و اموال خويش را به فقرا تقسيم نمود با تلاوت قرآن و استغفار در روز اول ماه رمضان دار دنيا را وداع كرد و در شهر همدان ايران به خاك سپرده شد . مدت عمر با بركتش ۵۴ يا ۵۵ سال بود و داراى تآليف قيّمه است كه تقريبا به ۹۴ كتاب مى رسد . از جمله :  كتاب قانون كه در شانزده سالگى تصنيف كرده و شفا و اشارات از تاءليفات اوست.

         مرحوم سيد نورالله مرعشى در مجالس امير المؤمنين نوشته كه ابوعلى سينا شيعه بوده واين اشعار را به او نسبت داده است  .                            

                                                          بر صفحه چهره ها خط لم يزلى                                   معكوس نوشته است نام دو علىّ

                                                         يك لام و دو عين با دو ياى معكوس                             از حاجب وانف و عين با خطّ جلىّ

                                                             تا باده عشق در گلو ريخته اند                                   اندر پى عشق عاشق انگيخته اند

                                                           در جان و روان بوعلى مهر على                              چون شير و شكر به هم برآميخته اند

۴- غزوه طائف در سال هشتم هجرت

۵- هلاكت مروان بن حكم چهارمين خليفه از بنى اميه در شام در ۸۱ سالگی در سال ۶۵ قمرى

                 پدر مروان حكم بن ابى العاص بن اميّة بن عبدالشمس بن عبدالمناف بود كه پيامبر اسلام او را لعن كرد و فرمود : واى بر امت من از شخصى كه در صُلب اين مرد است، بعد از هلاكت يزيد بن معاويه عاتكه زوجه يزيد بن معاويه و مادر خالد بن يزيد با مروان ازدواج كرد مروان خواست به مصر رود  اسلحه خالد را عاريه گرفت  بعد از مراجعت خالد اسلحه خود را خواست مروان نداد خالد اصرار كرد مروان متغيّر شد و گفت :  يابن رَطبةِ اِلاسْت كه كنايه از اين بود كه پدرت مفعول است  يعنى اى پسر مرد بدكاره.

               خالد گريه كنان نزد مادرش عاتكه آمد و قضيّه را گفت . عاتكه جواب داد : غصه مخور مروان دومين بار اين سخن را به تو نخواهد گفت :  مروان داخل خانه شد . وقتى كه خوابيد عاتكه امر كرد كنيزان فرشى روى صورت او انداختند و او را خفه كردند  ولى در بعضى تواريخ آمده كه عاتكه بالشى بر دهان مروان گذاشت و بر روى آن نشست تا مروان هلاك شد.

نگرشى كوتاه به زندگانى حكم و مروان

              حكم در جاهليت همسايه رسول خدا در مكه بود و حضرت را اذيت مى داد . وقتى پيامبر به مدينه هجرت فرمود  حكم به عنوان جاسوس به مدينه رفت و در آنجا جاسوسى مى كرد و تقليد پيامبر را مى آورد و كار جاسوسى را به جائى رسانيد كه پشت در خانه حضرت مى ايستاد و گوش مى داد و هر چه مى شنيد به دشمنان گزارش مى كرد و پول مى گرفت . چون رسول خدا متوجه شد كه كار جسارت را به اين حد رسانده تبعيد حَكَم را صادر فرمود . فرمان پيامبر به  فوريت به مرحله اجراء درآمد و حَكَم با فرزندان و عيالش به طائف تبعيد و ازمدينه اخراج شدند و طريد لقب يافت.

              حَكَم در زمان ابوبكر و عمر تا سال ۲۳ قمرى در طائف زندگى مى كرد و عموى عثمان بود . وقتى عثمان به خلافت رسيد  حكم را به مدينه برگردانيد و مروان نيز با آنها بود . عثمان مخالفت دستور پيامبر را نمود و مروان با دلى پر از بغض و عداوت نسبت به اسلام و خاندان پيامبر به مدينه برگشت و صاحب منصب و دبير عثمان شد و كينه ديرينه خود را درباره اولاد پيامبر به كار بست.

            در تاريخ آمده  است که : وقتى مروان به دنيا آمد  نزد پيامبر آوردند . حضرت فرمود : هوالوزغ بن الوزغ الملعون بن الملعون يعنى او مرديست پست و پسر مرد پست و ملعون پسر مرد ملعون.

             در زمان عثمان دبير او شد و اين پست به او اجازه داد در عثمان نفوذ كند و او را  به هركارى وادار نمايد .از جمله :  كتك زدن عمار - تبعيد ابوذر - كتك زدن به ابن مسعود تا اينكه به فتق مبتلا گرديد .

            در زمان على عليه‌السلام از بيعت سرپيچى كرد و به سراغ طلحه و زبير و عائشه رفت و آنها را بر عليه على عليه‌السلام تحريك نمود.

             در زمان امام حسن عليه‌السلام مروان حضرت را نزد معاويه مسخره مى كرد و توهين مى نمود كه امام حسن او را لعن فرمود.

             در زمان امام حسين عليه‌السلام در مدينه حضرت را اصرار مى نمود به يزيد بيعت كند و امام قبول نكرد.

            در زمان امام سجاد در واقعه حرّه از مدينه خارج شد و خود را به مسلم خونريز رسانيد و در حمله به مدينه راهنمائى كرد و قتل و غارت به پا شد.

           بعد از معاويه بن يزيد با سعى و كوشش عبيدالله بن زياد به حكومت رسيد و در شام مستقر گرديد و چهارمين خليفه از بنى اميه شد و ما درباره فتنه جوئى و فتنه انگيزى اين مرد پست كوتاه سخن گفتيم طالبين تفصيل به كتب ديگر مراجعه نمايند.