وقایع روز بیست و پنجم شوال

 1- شهادت حضرت امام جعفر صادق علیه السلام درسال ۱۴۸ قمری

ایشان در ۶۵ سالگى در اثر زهرى كه منصور دوانقى در انگور به حضرت خورانيد  شهید شدند.

 قبر مباركشان در قبرستان بقيع در مدينه است . كنيه آن جناب ابوعبدالله و اشهر القابش صادق مى باشد والده معظمه اشان  فاطمه مسمّا به ام فروه دختر قاسم بن محمد بن ابى بكر كه از زنان نيكوكار و متّقيه و مؤمنه بود .  حضرت ده اولاد داشت : هفت پسر و سه دختر: اسماعيل - عبدالله - ام فروه - حضرت موسى بن جعفرعليه‌السلام - اسحق - محمد - عباس - على - اسماء و فاطمه اسماعيل از همه فرزندان بزرگتر بود و حضرت علاقه بيشتر به او داشت تا جائي  كه عده اى گمان كردند اسماعيل قائم به امر خلافت و امامت بعد از پدر خواهد شد . لذا بعد از حضرت صادق عده اى در اين عقيده بودند كه آنها را اسماعيليّه گويند . اما اسماعيل در حيات حضرت صادق در قريه عريض ‍ ازدنيا رفت . گروهى از اين عقيده منصرف شدند و عده قليلى در همان عقيده ماندند و آنها دو دسته شدند . برخى می گويند  که :  بعد از اسماعيل امامت به اولاد اسماعيل منتقل مى شود و دسته اى می گويند   که :  اسماعيل زنده است.اما عبدالله كه بعد از اسماعيل از همه فرزندان حضرت صادق عليه‌السلام بزرگتر بود  بعد از پدر ادعاى امامت كرد و دليلش بر امامت كبر سن بود و بعد از آزمايش، عده اى از آن اعتقاد برگشتند . ولى گروهى همچنان در آن عقيده بودند و عبدالله را امام مى دانستند . آن گروه را افطحيّه گويند (افطح يعنى پيل پا و پهن پا) شايد پاهاى عبدالله پهن بود لذا افطح گفته اند.

ناگفته  نماند امام صادق عليه‌السلام در زمانى زندگى مى كرد كه دولت بنى اميه سر به زوال گذاشته بود و بنى عباس ظهور مى كرد زوال بنى اميه و ظهور بنى عباس آرامشى داد كه طايفه ناجيه اماميّه و خاندان رسول الله توانستند از فرصت بهره ورد شوند و به نشر عقايد حقه بپردازند . چون ظهور و بروز نشر عقائد حقه اماميّه به دست تواناى امام ناطق شد  لذا مذهب اماميه اثنى عشريه را مذهب جعفرى نيز گويند.

مذهب جعفرى

بعد از رسول اكرم صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم ظاهرا امر خلافت به ابوبكر و بعد به عمرو بعد از آن به عثمان قرار گرفت . ولى در دوره خلافت در بعض ‍ امور با حضرت على مشورت مى كردند و مطابق فرموده حضرت عمل مى نمودند . پس از شهادت آن حضرت زمام امور به دست بنى اميه رسيد و مقام امامت كاملا در محاق افتاد . بنى اميه منتهاى ظالم را به حضرات معصومين عليه‌السلام كردند، امام حسن و امام حسين و امام زين العابدين به سختى در تحت فشار امويها بودند و تمام طرق را بر حضرات مسدود نمودند و جز عده قليل از شيعيان خالص موفق به ديدار و اخذ علوم نبودند تا عاقبت هر يكى را به طريقى از بين بردند.

دراوائل قرن دهم هجرى كه مردم از ظلم و تعدّى و فجايع اعمال امويها به جان رسيده بودند براى انداختن حكومت از اطراف قيام نمودند . جنگهاى خونين بين داعيان بنى عباس و بين اميه درگرفت و در آن موقع كه امويها مشغول دفاع از حكومت بودند  و آن سختگيريها را بر اهل بيت نمى كردند .  لذا  وقت مناسبى بر امام ناطق حضرت جعفر صادق عليه‌السلام شد .  امام عليه‌السلام از فرصت استفاده كرده خانه را باز نموده و در مسجد به منبر رفت و به نشر علوم و احكام و قواعد دين پرداخت . تا چهار هزار در آن مجلس حاضر بودند و از مبانى علمى آن حضرت بهره بردارى مى كردند . شاگردان چهار صد نفر اصل نوشتند كه معروف به اصول اربعماءه شد و اكثر آنها به جهت حوادث روزگار از ميان رفته ولكن علماى ما آنچه به دست آمده آنها را در كتب مصنّفه خود نوشتند كه بهترين آنها كتب اربعه مى باشد :  

به نام كافى تاءليف محمد بن يعقوب كلينى - من لا يحضره الفقيه تاءليف محمد بن بابويه - تهذيب الاحكام و استبصار را شيخ ابوجعفر طوسى ره تاليف كرده و اكابر علماى عامه از شاگردان آن حضرت بودند .مانند : ابوحنيفه و يحيى بن سعيد و غيرهما و چنين رياست علمى از حيث ظهور براى احدى از حضرات ميسور نشد كه بدون مانع بتواند نشر احكام كند . در حقيقت ظهور بى پرده تشيّع و نشر معارف بوسيله حضرت امام صادق عليه‌السلام شد . فلذا اين مذهب حق به نام حضرت معروف گرديد.

2- وفات سيد محمد بن ابى تراب حسينى معروف به ميرزا علاءالدين گلستانه ۱۱۰۰ قمری 

 معظم له برادر زن علامه مجلسى بود كه عالمى مدقق و از ثقات محدثين و زاهد اهل زمانه به شمار مى رفت  .

آن مرحوم كتب ىفيسه دارد. از جمله: حدائق الحدائق شرح كبير نهج البلاغه - بهجة الحدائق شرح صغير نهج البلاغه - روضة الشهداء - منهج اليقين - شرح اسماء الحسنى.