طبیبان روحانی

سلامتی و مرض فقط در جسم نیست. قلب و جان انسان نیز آلوده می شود و آلودگی ها ناخوشش می کند. امیر مؤمنان علی علیه السلام فرمود: «الا وَمِنَ الْبَلاءِ الْفاقَهُ، وَاشَدُّ مِنَ الْفاقَهِ مَرَضُ الْبَدَنِ، وَاشَدُّ مِنْ مَرَضِ الْبَدَنِ مَرَضُ الْقَلْبِ؛ آگاه باشید فقر یکی از بلاها است، و از آن بدتر، بیماری تن است. و از آن سخت تر بیماری قلب است» [1]

و  از امام باقر علیه السلام نقل است که فرمود: «لاعِلْمَ کَطَلَبِ السَّلامَهِ وَلاسَلامَهَ کَسَلامَهِ الْقَلْبِ؛ هیچ علمی مانند جستجوی سلامت نیست، و هیچ سلامتی همانند سلامت قلب نمی باشد»[2] .

در حدیث دیگری از علی علیه السلام آمده است که فرمود: «اذا احَبَّ اللَّهُ عَبْداً خَیْراً رَزَقَهُ قَلْباً سَلیماً وَخُلْقاً قَویماً؛ هنگامی که خداوند بنده ای را دوست بدارد، به او قلب سلیم و اخلاق معتدل و شایسته می دهد» [3]

نشانه آلودگی و مرض جان انسان همان اخلاق رذیله است. مثل مرض نفاق. در آیه 10 سوره بقره درباره منافقان فرمود: «فی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ در دلهای آنها مرض است»

و مثل شهوت پرستی که در آیه 32 سوره احزاب بیماری دل خوانده شد: «فَلا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَیَطْمَعَ الَّذی فی قَلْبِه مَرَضٌ؛ به گونه ای هوس انگیز سخن نگویید که بیماردلان در شما طمع کنند»

رهایی از این امراض جز با دستگیری طبیبان زبده الهی انجام نمی شود. این طبیبان انبیاء و اولیاء الهی هستند. ببینید  امیر مؤمنان علی علیه السلام در توصیف پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله چه فرموده: «طَبیبٌ دَوَّارٌ بِطِبِّهِ قَدْ احْکَمَ مَراهِمَهُ وَاحْمی مَواسِمَهُ یَضَعُ ذلِکَ حَیْثُ الْحاجَهُ الَیْهِ مِنْ قُلُوبٍ عُمْیٍ وَآذانٍ صُمٍّ وَالْسِنَهٍ بُکْمٍ، مُتَتَبِّعٌ بِدَوائِهِ مَواضِعَ الْغَفْلَهِ وَمَواطِنَ الْحَیْرَهِ؛ او طبیبی است سیّار که با طبّ خویش همواره به گردش می پردازد، مرهم هایش را بخوبی آماده ساخته و (برای مواقع اضطرار و سوزاندن محلّ زخمها) ابزارش را داغ کرده تا هر جا نیاز باشد از آن برای دلهای کور و نابینا، و گوشهای کر و ناشنوا، و زبانهای گنگ بهره گیرد؛ با داروهای خویش در جستجوی بیماران فراموش شده و سرگردان است»[4]

کوتاه سخن اینکه فضائل و رذائل اخلاقی نشانه های سلامت روح انسان یا بیماری آن هستند و پیامبران الهی و پیشوایان معصوم و همچنین معلّمان اخلاق، طبیبان روحانی هستند و دستورات آنها داروهای شفابخش.

[1].نهج البلاغه، کلمات قصار، کلمه 388.

[2].بحار الانوار، جلد 75، صفحه 164

[3]. غرر الحکم، جلد سوم، صفحه 167

[4]. نهج البلاغه، خطبه 108