سخنرانی آیت الله میرباقری: جلسه هشتم، پیروزی امام زمان (عج) در قصاص قاتلان سید الشهدا(ع) به استناد آیات سوره اسراء

أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيم  بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيم  الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِين  وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِين  وَ اللَّعْنَةُ عَلَى أَعْدَائِهِم  أَجْمَعِين . در سوره مبارکه اسراء قران کریم فرموده است: «وَ لا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتي حَرَّمَ اللَّهُ إِلاَّ بِالْحَقِّ وَ مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِيِّهِ سُلْطاناً فَلا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ»(اسراء/33) بحث ما در آیاتی بود که تأویل به عاشورا شده یا عاشورا مصداقش است. یکی از آیاتی که دلالت بر این می کند که خدای متعال سید الشهداء را در این میدان یاری می کنند و پیروزی نصیب حضرت می شود همین آیه شریفه است.

خدای متعال در آیات اولیه این سوره از یک طغیان خبر داده است: «لَتُفْسِدُنَّ فِي الْأَرْضِ مَرَّتَيْنِ وَ لَتَعْلُنَّ عُلُوًّا كَبيراً»(اسراء/4) شما دوبار در زمین فساد می کنید و یک علو کبیر دارید. ظاهرا این آيه ناظر به قوم یهود و حوادثی که قبل از اسلام داشتند است، ولی در تأویل این آیه گفته شده که این دو مرتبه فسادی که در روی زمین کردند یکی قتل وجود مقدس امیرالمؤمنین است و دیگری قتل امام مجتبی است و آن علو کبیر هم قتل سید الشهداست.

این آیات در ساحت تأویل، ناظر به یهود امت اسلام است. ما یک یهودی داریم که در امت حضرت موسی بودند و بعد از رحلت حضرت مسیر امت را تغییر دادند و نگذاشتند کار به دست وصی حضرت برسد و در دل تغییر این مسیر خودشان به قدرت رسیدند و دین را تبدیل کردند به ابزار قدرت «اتَّخَذُوا أَحْبارَهُمْ وَ رُهْبانَهُمْ أَرْباباً مِنْ دُونِ اللَّهِ»(تؤبه/31) یک یهود هم داریم که در همین امت مسلمان وجود دارد. حضرت فرمودند آنچه در قوم حضرت موسی واقع شده طابق النعل بالنعل در امت من واقع می شود. لذا هر کجای قرآن که از بنی اسرائیل بحث بشود، تأویلش امت اسلام است. از جمله این بحث ها، همین بحث فساد و علو است که ناظر به یهود همین امت است.

پس آن هایی که مسیر یهود را در امت نبی اکرم ادامه دادند و نگذاشتند کار حضرت در مدار خودش قرار بگیرد، فساد و علو می کنند. فساد و علوشان هم این است که راه را بر اولیاء می بندند و این اوصیاء را به شهادت می رسانند «لَتُفْسِدُنَّ فِي الْأَرْضِ مَرَّتَيْنِ»(اسراء/4)  یکی قتل امیرالمؤمنین و یکی قتل امام مجتبی. در مورد «وَ لَتَعْلُنَّ عُلُوًّا كَبيراً»(اسراء/4) هم فرمودند همان عاشوراست. عاشورا استعلای بزرگ و بیش از حد بر خدای متعال بود. حالا که این ها علو کردند، دیگر خدای متعال کار را بر آن ها تمام می کند و در ادامه سوره وعده نصرت سید الشهداء را می دهد.

 

در ضمن آیات سوره اسراء آمده است: «وَ لا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتي حَرَّمَ اللَّهُ إِلاَّ بِالْحَقِّ»(اسراء/33) ظاهر این آیه مسئله حرمت قتل نفس محترمه است. اگر نفس، نفس محترم است، حق ندارید او را بکشید. یک جایی نفس احترام ندارد و اصلا در مقابل دین خدا ایستاده و اهل نصب و عداوت با خداست، این نفس اصلا محترم نیست. ولی نفسی که محترم و مؤمن است و شما حق ندارید خونش را بریزید «إِلاَّ بِالْحَقِّ»(اسراء/33) مگر این که کسی از شما را کشته باشد و شما بخواهید قصاص کنید؛ اینجا اگر هم مؤمن باشد می توانید قصاص کنید. پس مواظب باشید خون محترمی را نریزید مگر جایی که خدای متعال به شما حق داده باشد.

در ادامه می فرماید «وَ مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً»(اسراء/33) اگر کسی مظلومانه کشته بشود «فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِيِّهِ سُلْطاناً»(اسراء/33) ما برای ولی این دم، یک حق و اجازه و سلطه ای قرار داده ایم و می تواند انتقام بگیرد و قصاص بکند. ولی باید مواظب باشد که زیاده روی نکند «فَلا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ»(اسراء/33)؛ یعنی اگر یک نفر را از شما کشتند، شما حق دارید یک نفر را قصاص کنید نه بیشتر. پس این آیه شریفه در عین حالی که از آلوده شدن دست انسان به خون مؤمنین منع می کند، اجازه قصاص را هم می دهد و در اجازه قصاص هم می فرماید حق زیاده روی ندارید.

در ذیل این آیه، روایات متعددی داریم که با سید الشهداء و امام زمان تطبیق شده اند. فرمودند «مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً»(اسراء/33) سید الشهداست. ما برای ولی دم سید الشهداء سلطه قرار دادیم. «فَلا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ»(اسراء/33) این آیه ظاهرش این است که باید در مقابل یک نفر، فقط یک نفر قصاص شود و الا اسراف می شود، ولی این طور نیست. اینجا جایی نیست که یک خون در مقابل یک خون باشد؛ هر کسی که در موضوع قصاص قرار بگیرد باید قصاص شود و این اسراف نیست حتی اگر همه مردم زمین باشند. این خون خیلی محترم است. بنی امیه و دستگاه شیطان خیال کردند که بعد از شهادت حضرت کار را تمام کرده اند، ولی ما برای ولی این دم، یک حق و سلطه ای قرار دادیم که همه کسانی که در این خون شریکند، قصاص می شوند و این هم اسراف نیست.

در کامل الزیارات از ابی بصیر نقل شده است که امام باقر آیه شریفه «إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنا وَ الَّذينَ آمَنُوا فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ يَوْمَ يَقُومُ الْأَشْهادُ»(غافر/51) را خواندند و فرمودند «الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ مِنْهُمْ»(1) حضرت هم حتما جزو همین «وَ الَّذينَ آمَنُوا فِي الْحَياةِ الدُّنْيا»(غافر/51) هستند، ولی هنوز نصرت نشده اند؛ یعنی خدای متعال ایشان را نصرت می کند، ولی نصرت ایشان در آینده واقع خواهد شد. در ادامه فرمودند «ولله لقد قتل قتله الحسین ولم یطلب بدمه بعده» با این که دیگر زمان امام باقر است و بسیاری از قاتلین سید الشهداء کشته شده اند حضرت می گویند هنوز انتقام خون امام حسین گرفته نشده است. کاری که مختار کرد مطالبه خون امام حسین نبود و ولی دم ایشان امام زمان است و برخورد هم فقط با قتله ظاهری نیست. این را مقدمتا خواندم، روایات بعدی در باب همین آیه است.

در روایت دیگر شخصی این آیه مبارکه را خدمت امام صادق خواند و از امام سوال کرد منظور از «مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً»(اسراء/33) کیست؟ امام فرمود منظور امام حسین است. «لَوْ قُتِلَ  أَهْلُ  الْأَرْضِ  بِهِ  مَا كَانَ  سَرَفاً»(2) این که خدای متعال فرموده ولی دم حق اسراف ندارد، در مورد سیدالشهداء اینطور است که حضرت هر کسی را که مقابل سید الشهداء ایستاده باشد از مسیر برمی دارند، ولی این اسراف نیست؛ حتی اگر همه اهل ارض مقابل سید الشهداء بایستند و در خون سید الشهداء شریک بشوند، حضرت همه را قصاص می کند و این زیاده روی نیست.

در یک روایتی از امام باقر در مورد این آیه آمده «هُوَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ قُتِلَ مَظْلُوماً وَ نَحْنُ أولِیائُهُ»(3) امام باقر فرمودند ما صاحبان دم هستیم «وَ الْقائِمُ مِنّا» وجود مقدس امام زمان هم از ماست «إذا قامَ طَلَبَ بِثارِ الْحُسَیْنِ» وقتی هم قیام می کند، خون حضرت را مطالبه می کند. یکی از کارهای امام زمان همین مطالبه دم امام حسین است. حضرت با کسانی که مقابل سید الشهداء هستند جوری برخورد می کند که یک عده ای خیال می کنند اسراف شده است، ولی این طور نیست.

 

در روایت دیگری از امام رضا سوال شد که یابن رسول الله حدیثی از جد شما، امام صادق علیه السلام نقل شده که فرمودند وقتی امام زمان قیام می کنند، نسل قتله امام حسین را به خاطر فعل پدرانشان می کشند؛ حضرت فرمودند همین طور است. به حضرت عرض کرد این حدیث، آیه «وَ لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى »(انعام/164) را نفی می کند؛ بار کسی که روی دوش کس دیگر نمی آید. اگر کسی قتل کرد، کس دیگری را به جای او نمی کشند، هرچند فرزندش باشد. نکته این مطلبی که امام صادق فرمودند و شما هم تأیید می کنید چیست؟

حضرت فرمودند «صَدَقَ اللَّهُ فِي جَمِيعِ أَقْوَالِهِ » همه اقوال خدا درست است. نکته این است که ریختن خون این ذریه توسط امام زمان، اسراف در قتل نیست چون «وَ لَكِنْ ذَرَارِيُّ قَتَلَةِ الْحُسَيْنِ يَرْضَوْنَ بِأَفْعَالِ آبَائِهِمْ» این ها به فعل پدرانشان راضی هستند «وَ يَفْتَخِرُونَ بِهَا» و به آن افتخار می کنند. «وَ مَنْ رَضِيَ شَيْئاً كَانَ كَمَنْ أَتَاهُ» اگر کسی راضی به کاری باشد مثل این می ماند که آن کار را انجام داده. «وَ لَوْ أَنَّ رَجُلًا قُتِلَ بِالْمَشْرِقِ فَرَضِيَ بِقَتْلِهِ رَجُلٌ فِي الْمَغْرِبِ» اگر یک کسی را در مشرق بکشند و یک کسی در مغرب عالم راضی باشد و این کار را بپسندد «لَكَانَ الرَّاضِي عِنْدَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ شَرِيكَ الْقَاتِلِ» این انسان راضی در نزد خدا شریک آن قاتل است. «وَ إِنَّمَا يَقْتُلُهُمُ الْقَائِمُ إِذَا خَرَجَ لِرِضَاهُمْ بِفِعْلِ آبَائِهِمْ»(4) این قتل به خاطر این است که این ها به فعل پدرانشان راضی هستند.

روایات دیگری هم وجود دارد که دلالت می کند خدای متعال به هیچ وجه از خون امام حسین نمی گذرد. این خونی که ریخته شده حتما باید نتیجه بدهد؛ نتیجه این خون هم از یک طرف پیروزی سید الشهداء و از یک طرف نابودی آن جمعیتی است که مقابل جبهه حضرت ایستاده بودند است.

شما ماجرای اصحاب سبت را می دانید. آن ها کسانی بودند که در مقابل خدای متعال مکر کردند. خدای متعال فرمود روزهای شنبه صید نکنید، ولی آنها حوضچه هایی درست کرده بودند و روز شنبه ماهی ها را به یک نحوی هدایت می کردند به این حوضچه ها و یکشنبه می آمدند و می گرفتند. خدای متعال این ها را مسخ کرد. این مسخ هم، مسخ ظاهری بوده و بعد از دو سه روز جانشان گرفته شد.

امام حسن عسکری فرمودند که «إِنَ  اللَّهَ  تَعَالَى  مَسَخَ  أُولَئِكَ  الْقَوْمَ  لِاصْطِيَادِ السَّمَكِ  فَكَيْفَ تَرَى عِنْدَ اللَّهِ يَكُونُ حَالُ مَنْ قَتَلَ أَوْلَادَ رَسُولِ اللَّهِ وَ هَتَكَ حَرِيمَهُ»(5) حالا ببینید حال آن هایی که فرزندان رسول خدا را کشتند و حریم رسول خدا را هتک کردند و نوامیس حضرت را به اسارت بردند چیست. خدای متعال دست از این ها برنخواهد داشت. «وَ إِنْ لَمْ يَمْسَخْهُمْ فِي الدُّنْيَا» اگر چه در دنیا مسخ ظاهری نشدند ولی «فَإِنَّ الْمُعَدَّ لَهُمْ مِنْ عَذَابِ الْآخِرَةِ أَضْعَافُ أَضْعَافِ عَذَابِ الْمَسْخِ» عذاب این ها در مقابل عذاب آن بنی اسرائیلی که مسخ شدند خیلی بیشتر است.

پس حضرت از خون سید الشهداء نمی گذرد. در آخرت سر جای خودش، در همین دنیا هم انتقام می گیرد «وَ مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِيِّهِ سُلْطاناً فَلا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ»(اسراء/33). در این انتقام هم اگر اهل ارض را از میان بردارد زیاده روی نیست. امام زمان، محور عدالت است و عدالت در عالم با او محقق می شود؛ او که اسراف نمی کند. انتقام او بر مبنای حق است. این آیه می خواهد همین را بگوید، نه این که اگر یک نفر را کشتند، یک نفر را بکشید. حضرت نسل و ذراری آن ها را از میان برمی دارد و بساط آل ابی سفیان را جمع می کند.

حالا این که چرا خدای متعال همان موقع این ها را مسخ نکرد و عذابشان را به تأخیر انداخت نکاتی دارد. اولا به یک معنا عذاب این ها به هیچ وجه به تأخیر نمی افتد. آدم همین که گناه را انجام می دهد وارد رنج گناه می شود. منتها بروزش ممکن است تأخیر داشته باشد. این که می گویند عقوبت عمل، یعنی ادامه عمل خود آدم و این عقوبت بلافاصله شروع می شود منتها ظهورش در دنیا و قیامت، مجال می برد.

در بعضی موارد هم خدای متعال احسان و مغفرت می کند و این عقوبت را هم برای مؤمنین به تأخیر می اندازد. فرمود شما تا نیت می کنید که عبادت انجام بدهید، آن ملکی که مأمور است که خوبی ها را بنویسد می نویسد، ولی در باب گناه این طور نیست. شما اگر گناه هم انجام بدهید، خدای متعال تا هفت ساعت صحیفه شما را آلوده نمی کند و اگر توبه نکنید نوشته می شود.

بنابراین خدای متعال حتما در مقابل این اسراف و علو کبیر، این ها را عقوبت می کند. خون سید الشهداء که بدون عقوبت نمی شود. عقوبتش هم جمع شدن کل بساط شیطنت در عالم است. امام زمان کل بساط شیطنت را به خون خواهی سید الشهداء جمع می کنند. «فَلا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ»(اسراء/33) می خواهد بگوید این کار اصلا اسراف نیست.

حالا غیر از این که خیلی از سران آن قتله و شیاطین، در دوره رجعت به دنیا برمی گردند و قصاص می شوند، ذریه آن ها هم قصاص می شوند. می دانید در رجعت هم بزرگان و سران مؤمنین رجعت می کنند و هم سران کفار. لذا غیر از آن انتقام هایی که از این رجعت کنندگان گرفته می شود، حضرت کل بساط شیطان و ذریه این ها را از بین می برد و این آیه می خواهد بگوید این کار اسراف نیست.

شخصی به حضرت عرض کرد که ما از بعضی از دشمنان شما می شنویم که می گویند اگر کار امام حسین حق بود و مسیر قتله امام حسین باطل بود چطور خدای متعال در مقابل یک صید ماهی اصحاب سبت را مسخ کرد و از انسانیت بیرونشان کرد، ولی در مقابل خون سید الشهداء کاری نکرد؟

حضرت فرمودند به آنها بگویید ابلیس گناهش بزرگ تر است یا آن اصحاب السبت؟ حتما ابلیس؛ پس چرا ابلیس مسخ نمی شود؟ پس انتقام خدای متعال یک حساب و کتاب و حکمتی دارد. یک جا فوری عمل می کند و بساط را جمع می کند و یک جا هم مهلت می دهد. «وَ لا يَحْسَبَنَّ الَّذينَ كَفَرُوا أَنَّما نُمْلي  لَهُمْ خَيْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلي لَهُمْ لِيَزْدادُوا إِثْماً»(آل عمران/178) این مهلت ها برای این است که باطل، خودش را آشکار کند؛ بعد از این که باطل آشکار شد، بساطش جمع می شود. این طور نیست که مهلت برای این باشد که انتقامی در کار نباشد. اگر بخواهید این حرف ها را بگویید، باید در جنگ های نبی اکرم هم بگویید. پس خدای متعال حکیم است و هلاک کردن یا مهلت دادنش بر اساس حکمت و حساب و کتاب است. لذا خدای متعال بر اساس یک حکمتی این ها را نگه داشته و هلاک نکرده و قرار است در آینده از این ها انتقام گرفته شود.

 

اما نکته بعدی در این آیه و روایات ذیل آن، این است که حضرت ذراری آن ها را هم قصاص می کنند. این کار هم ظلم نیست و منافاتی با «لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى»(انعام/164) ندارد. همان طوری که در شراکت در ثواب، نیت مهم است در شراکت در عذاب هم نیت مهم است. آدم اگر در نیت، عمل کسی را قبول داشته باشد، به اندازه محبتی که به آن فعل و شخص دارد، در ثواب یا عقاب عمل شریک می شود و این مسئله از مسلمات روایات ماست.

شخصی بعد از پیروزی حضرت در جنگ جمل به حضرت امیر عرض کرد آقا خیلی دوست داشتم که برادر من هم بود و پیروزی شما را می دید و در ثواب آن شریک می شد. حضرت فرمودند که «أهْوَی أخِیکَ مَعَنا»(6) دلش با ماست یا با لشکر دشمن؟ عرض کرد با شماست و از پیروزی شما خوشحال است. حضرت فرمودند او در ثواب با ما شریک است؛ حتی بعضی از اقوامی که هنوز به دنیا نیامده اند هم در ثواب این جنگ شریک اند چون نیتشان با ما یکی است. یعنی درست است که ما در صفین نبودیم ولی اگر واقعا عمل آن ها را دوست داشته باشیم، در ثواب آن ها شریک هستیم.

در زیارت جامعه ائمه مومنین می گوییم: «أَنَّا قَدْ شَارَكْنَا أَوْلِيَاءَكُمْ وَ أَنْصَارَكُمُ الْمُتَقَدِّمِينَ فِي إِرَاقَةِ دِمَاءِ النَّاكِثِينَ وَ الْقَاسِطِينَ وَ الْمَارِقِينَ وَ قَتَلَةِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ سَيِّدِ شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ يَوْمَ كَرْبَلَاءَ»(7) ما در ریختن خون دشمنان شما، یعنی کسانی که در صفین و جمل و نهروان و کربلا با شما جنگیدند، شریکیم. چطور؟ «بِالنِّيَّاتِ وَ الْقُلُوبِ» چون قلب و نیت ما با شما همراه است. «وَ التَّأَسُّفِ عَلَى فَوْتِ تِلْكَ الْمَوَاقِفِ الَّتِي حَضَرُوا لِنُصْرَتِكُمْ» ما تأسف هم می خوریم که چرا در آن زمان نبودیم تا کمک بکنیم.

بنابراین همان طوری که می شود در ثواب عمل شریک شد، عقاب هم همین طور است. جبهه کفار، عمل یکدیگر را دوست می دارند و با پیروزی همدیگر خوشحال می شوند. دشمنان فعلی حضرت امیر از این که معاویه در صفین به حسب ظاهر بر حضرت غلبه کرد ناراحت نیستند. دشمنان امیرالمؤمنین از ماجرای سقیفه و صفین و جمل ناراحت نیستند، بلکه خوشحالند. بنابراین این طور در عقاب آن ها شریک می شوند.

ببینید ما در عالم دو تا جبهه تاریخی داریم؛ جبهه حق و جبهه باطل. شما وقتی آیات قرآن را می شنوید که حضرت موسی بر فرعون پیروز شد، لذت می برید و هیچ غصه ای نمی خورید که چرا فرعون و یارانش در آب غرق شدند؛ این حب و بغض، مشارکت در ثواب می آورد. جبهه مؤمنین این طور هستند. «لا نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِنْ رُسُلِهِ»(بقره/285) ما همه انبیاء را ما قبول داریم و لذا در ثواب همه آن ها هم شریک هستیم.

این امر مثل نماز جماعت می ماند. ما در نماز جماعت، در ثواب هم شریک می شویم، لذا ثواب جماعت با ثواب فرادا قابل مقایسه نیست. نکته اش هم این است که ما داریم یک نماز با همراهی هم، به عنوان یک جبهه می خوانیم. برای همین وقتی دور هم قرار می گیریم در ثواب اعمال هم شریک می شویم.

جابر وقتی روز اربعین به زیارت حضرت آمد به عطیه می گوید که ما در ثواب این شهداء شریکیم. عطیه خیلی تعجب کرد و گفت این چه حرفی است که می زنی! گفت من از خودم نمی گویم؛ از حبیبم شنیدم که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند اگر کسی فعل قومی را دوست بدارد در ثواب آن ها شریک است و ما سید الشهداء را دوست می داریم و فعل این جبهه را می پسندیم.

جبهه باطل هم همین طور است. این ها به خاطر نیاتشان در عذاب هم شریکند و یک عذاب مضاعفی دارند. در روز قیامت وقتی پیروان سران جبهه باطل به خدا عرضه می دارند که خدایا این ها ما را گول زدند، عذاب آن ها را دو برابر قرار بده، خدای متعال می فرماید «لِكُلٍّ ضِعْفٌ»(اعراف/38) همان قدری که آن ها در گناه شما شریکند، شما هم در گناه آن ها شریک هستید.

در روایت دارد «لِأَنَّ سَيِّئَاتِ الْإِمَامِ  الْجَائِرِ تَغْمِرُ حَسَنَاتِ  أَوْلِيَائِهِ»(8) گناه یزید، تمام خوبی های دوستانش را پاک می کند. کسی که فعل یزید را دوست داشته باشد، اگر همه عمرش را هم نماز بخواند جهنمی است. آن گناه، همه این عبادت ها را محو می کند. از آن طرف هم اگر کسی فعل امیرالمؤمنین را دوست بدارد، آخرش بهشتی می شود هرچند گناه کرده باشد. چرا؟ چون «وَ حَسَنَاتِ  الْإِمَامِ  الْعَادِلِ تَغْمِرُ سَيِّئَاتِ أَوْلِيَائِهِ» خوبی های امام عادل، بدی های پیروانش را از بین می برد. «يَوْمَ نَدْعُوا كُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ»(اسراء/71) اگر کسی در دنیا پیرو امیرالمؤمنین باشد در آخرت هم همراه حضرت می شود.

 

ببینید اگر کسی خون مؤمنی را ریخته باشد و کس دیگری هم خوشش آمده باشد، ما از لحاظ فقهی حق نداریم که نفر دوم را قصاص کنیم، چون او در قتل مشارکت نداشته است. البته نفر دوم در قیامت در عذاب قاتل شریک است ولی از لحاظ فقهی ما این حق را نداریم که او را قصاص کنیم. حالا چطور است که امام زمان در خون خواهی سید الشهداء ذراری این ها را می کشند و این کار هم زیاده روی نیست؟

نکته این است که امام زمان پرچم دار حق اند و وقتی ظهور می کنند پرچم امام حسین دستشان است و همان راه را ادامه می دهند. اگر کسی آمد در جبهه حضرت، امنیت پیدا می کند، ولی اگر مقابل امام زمان علیه السلام ایستاد و دشمنی کرد خونش هدر می شود. کسانی که مقابل امام زمان می ایستند همان هایی هستند که در جبهه بنی امیه اند و مقابل امام حسین ایستادند؛ این ها همان ذراری و نسل قاتلین سید الشهداء هستند. لذا اگر مقابل امام زمان بایستند، وقتی حضرت خون خواهی می کنند و می خواهند راه امام حسین را در عالم باز بکنند با آن ها می جنگند و آن ها را از بین می برند.

پس به این دلیل است که شما اجازه پیدا می کنید تا آن ها را از بین ببرید. ببینید شما حق ندارید مؤمنی را لعن کنید، ولی به شما اجازه داده شده امتی را به خاطر ماجرای عاشورا لعن کنید. «فَلَعَنَ اللَّهُ أُمَّةً أَسَّسَتْ أَسَاسَ  الظُّلْمِ وَ الْجَوْرِ عَلَيْكُمْ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ لَعَنَ اللَّهُ أُمَّةً دَفَعَتْكُمْ عَنْ مَقَامِكُمْ وَ أَزَالَتْكُمْ عَنْ مَرَاتِبِكُمُ الَّتِي رَتَّبَكُمُ اللَّهُ فِيهَا وَ لَعَنَ اللَّهُ أُمَّةً قَتَلَتْكُمْ وَ لَعَنَ اللَّهُ الْمُمَهِّدِينَ لَهُمْ بِالتَّمْكِينِ مِنْ قِتَالِكُمْ» به خاطر این که امام حسین یک کار بزرگی کردند و دو تا جبهه در عالم ایجاد کردند. جبهه مقابل سید الشهداء همه شان مرتدند و برای همین شما اجازه لعن و قتال دارید.

 

پس این آیه شریفه «وَ لا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتي حَرَّمَ اللَّهُ إِلاَّ بِالْحَقِّ»(اسراء/33) می فرماید که شما حق ندارید بی جهت خون یک نفر را بریزید، ولی اگر کسی به ناحق خونی را ریخت، ما برای ولی این خون، سلطان و سلطه قرار دادیم، ولی نباید اسراف بکند؛ اگر مؤمنی کشته شده است قصاصش یک نفر است، ولی در مورد خون سید الشهداء این طور نیست. حضرت بر سر ایمان و کفر یک درگیری ایجاد کرده اند و عالم را تقسیم به دو جبهه کرده اند؛ هر کسی در جبهه آن طرف باشد و بخواهد مقابل امام زمان بایستد خونش هدر است. «فَلا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ»(اسراء/33)  وجود مقدس امام زمان این طور نیست که بی جهت خون بریزند؛ اگر خونی ریخته می شود به خاطر این است که در جبهه مقابل است.

ببینید آنقدر قیام امام زمان دقیق است که فرمود تا مؤمنی در اصلاب کفار باشد، حضرت دست به قیام نمی زند، ولی وقتی صف ها جدا شد، همان طوری که خدای متعال به قوم فرعون رحم نمی کند، حضرت هم به این ها رحم نمی کنند. «فَأَكْثَرُوا فيهَا الْفَسادَ * فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذابٍ»(فجر/12-13) این ها فسادشان که به کثرت رسید، خدای متعال تازیانه عذاب را بر آن ها فرود آورد و همه شان را در دریا غرق کرد. «فَما بَكَتْ عَلَيْهِمُ السَّماءُ وَ الْأَرْضُ»(دخان/29) آسمان ها هم بر آن ها گریه نکردند. ما عالم را این طور درست کرده ایم.

پس همان طوری که خدای متعال یک جایی بساط دشمنان را جمع می کند، وجود مقدس امام زمان هم بساط جمع می کنند و بنا نیست بساط شیطان تا ابد بماند. در نقل آمده است که حضرت، شیطان را در کوفه گردن می زنند و این خیلی حادثه مهمی است. این کارها در خون خواهی سید الشهداء مطلقاً اسراف نیست. بنابراین خدای متعال نسبت به خون سید الشهداء ولی دمی قرار داده که مطلقاً کوتاه نمی آید و این خون را به ثمر می رساند.

در روایت داریم حضرت زهرا در محشر به خدا عرضه می دارد خدایا می خواهم فرزندم را همان طور که به شهادت رسیده ببینم. حضرت به صحنه محشر می آیند در حالی که خون از رگ های گردنشان جاری است و حقیقت عاشورا آن موقع ظاهر می شود و غوغایی به پا می شود. بعد حضرت یک شکایتی از دشمنان می کنند و یک شفاعتی از محبین. خدای متعال می فرماید هر کس را دوست داری جمع کن؛ این همان روایتی است که حضرت مثل مرغی که دانه جمع می کند، محبین را سوا می کند. فرمود اگر کسی جرعه آبی به دست کسی داده باشد فراموش نمی شود.

برای همین است که فرموده اند کسی که در جبهه امام حسین است، یک قطره اشکش، گناهانش را پاک می کند. کسی که در جبهه امام حسین و طرفدار امام حسین است، از کار این ها ناراحت است و علامت ناراحتیش این است که اشک می ریزد. خب حتما حضرت دستش را می گیرند. در جبهه مقابل هم یک کسی ایستاده و از سر شب تا صبح نماز می خواند، ولی وقتی خون سید الشهداء را می ریزند خوشحال است و تکبیر می گوید؛ این آدم حتما جهنمی است و خدای متعال این نماز را نمی خرد. ما که نباید فریب بخوریم. وقتی امام زمان بیایند، آدم هایی را از سر راه برمی دارند که همه عمرشان را نماز می خوانده اند. تو طرفدار جبهه بنی امیه ای بعد هم نماز می خوانی؟ این است که در روایت دارد عبادت و معصیت دشمن ما یکی است. السلام علیک یا اباعبدالله...