راز داری از نظر احادیث

امام باقر عليه السلام :

 روز قيامت، آدمى محشور مى شود و در حالى كه يك قطره خون هم نريخته، به اندازه يك شيشه حجامت يا بيشتر به او خون مى دهند و مى گويند: اين سهم تو از خون فلانى است. عرض مى كند: بار پروردگارا! تو مى دانى كه جانم را ستاندى در حالى كه قطره خونى نريخته بودم. مى فرمايد: درست است، اما از فلانى، چنين و چنان روايتى شنيدى و آن را روايت كردى كه به زيان او تمام شد؛ زيرا آن روايت دهان به دهان گشت تا به فلان ستمگر رسيد و او را به خاطر آن كشت و حالا اين سهم تو از خون اوست.

( الكافي : ۲/۳۷۰/۵ )

امام صادق عليه السلام :

 كسى كه حديث ما را به زيانمان فاش سازد، به منزله كسى است كه حقّ ما را انكار كند.

( الكافي : ۲/۳۷۰/۲ )

 

امام صادق عليه السلام : 

هر كه حديث ما را به زيانمان فاش سازد، خداوند ايمان را از او بگيرد.

( الكافي : ۲/۳۷۰/۳ )

امام صادق عليه السلام : 

كسى كه حديث ما را فاش كند، ما را به خطا نكشته، بلكه عمدا كشته است.

( الكافي : ۲/۳۷۰/۴ )

 

امام صادق عليه السلام : 

 

خداوند عزّ و جلّ، دين را دو دولت قرارداد: دولت آدم ـ و آن دولت خداست ـ و دولت ابليس . پس،هر گاه خداوند بخواهد كه آشكارا بندگى شود، دولت آدم روى كار آيد و هر گاه خدا بخواهد كه پنهانى عبادت شود، دولت ابليس بر سر كار آيد و كسى كه آنچه را خدا مى خواهد پنهان بماند فاش سازد، از دين بيرون رفته است.

( الكافي : ۲/۳۷۲/۱۱ )

 

امام صادق عليه السلام : 

فاش كننده راز [ما] شك كننده [و سست عقيده نسبت به حقانيّت ائمه عليهم السلام ] است و كسى كه آن را نزد نااهل بازگو كند، كافر است.

( الكافي : ۲/۳۷۱/۱۰ )

 

امام صادق عليه السلام ـ درباره آيه «اين بدان سبب است كه به آيات خدا كفر مى ورزيدند و پيامبران را بناحق مى كشتند» ـ فرمود :

 به خدا قسم كه آنها را با دستهاى خود نكشتند و با شمشيرهاى خويش نزدند، بلكه سخنان ايشان را شنيدند و آنها را فاش ساختند و در نتيجه، آن پيامبران دستگير و كشته شدند.

( الكافي : ۲/۳۷۱/۶ )

 

امام صادق عليه السلام ـ خطاب به به ابو جعفر محمّد بن نعمان احول ـ فرمود :

 اى پسر نعمان! عالم نمى تواند هر چه مى داند به تو بگويد؛ زيرا كه سرّ خداست··· پس، شتاب مكنيد؛ زيرا به خدا سوگند كه اين امر (فَرَج) سه بار نزديك شد، اما شما آن را فاش كرديد و خدا آن را به تأخير افكند. به خدا قسم، هيچ رازى نزد شما نيست، مگر اين كه دشمن شما آن را بهتر از خودتان مى داند!

( تحف العقول : ۳۱۰ )

 

المحاسن ـ به نقل از ابو بصير ـ : 

از امام صادق عليه السلام درباره نقل فراوان حديث پرسيدم. فرمود: آيا هرگز چيزى از احاديث مرا كتمان كرده اى؟ من سعى كردم به ياد بياورم و چون حضرت مرا به اين حال ديد، فرمود: آنچه را براى ياران خود گفته اى اشكالى ندارد. افشا كردن ، آن است كه حديث را براى غير يارانت بگويى.

( المحاسن : ۱/۴۰۳/۹۱۰ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : 

 طوبى لِعَبدٍ نُومَةٍ ، عَرَفَهُ اللّه ُ و لم يَعرِفْهُ النّاسُ ، اُولئكَ مَصابيحُ الهُدى و يَنابيعُ العِلمِ ، يَنجَلي عَنهُم كلُّ فِتنَةٍ مُظلِمَةٍ ، لَيسوا بالمَذاييعِ البُذُرِ و لا بالجُفاةِ المُرائينَ .

خوشا بنده گمنامى كه او را خدا بشناسد و مردم نشناسند. اينان چراغهاى هدايت و چشمه هاى دانشند كه هر فتنه تاريكى به سبب وجود آنها برطرف مى شود؛ نه سخن پراكن و پخش كننده اسرارند و نه نا فرهيخته و رياكار.

( الكافي : ۲/۲۲۵/۱۱ )

 

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : 

با بدان به اخلاق خودشان رفتار كنيد، تا از گزند و شرارتشان در امان مانيد و در اعمال و كردارتان، از آنان جدا شويد تا در شمار ايشان نباشيد.

( بحار الأنوار : ۷۴/۱۹۹/۳۷ ) 

 

امام على عليه السلام : 

خوشا به حال هر بنده بى نام و نشانى كه مردم را مى شناسد و مردم او را نمى شناسند. خداوند او را به خشنودى [از خدا] مى شناسد؛ اينان چراغهاى هدايتند، خداوند هر گونه فتنه تاريكى را از آنان مى زدايد. به زودى آنان را غرق رحمتى از رحمتهاى خود مى كند. نه سخن پراكن و فاش كننده اسرار هستند و نه نا فرهيخته و رياكار.

( حلية الأولياء : ۱/۷۶ ، و انظر الكافي : ۲/۲۲۵/۱۲ )

 

معانى الأخبار : امام على عليه السلام فرمود : 

پس از من فتنه هايى تاريك و كور و شك برانگيز پديد خواهد آمد، كه تنها شخص گمنام از آنها جان به سلامت مى برد. عرض كردند: اى امير مؤمنان! گمنام كيست؟ فرمود: كسى كه مردم نمى دانند در درون او چه مى گذرد.

( معاني الأخبار : ۱۶۶/۱ )

 

 

امام على عليه السلام : 

به زبانها و بدنهاى خود،با مردم بياميزيد و به دلها و كردارهايتان، راه جدا از آنان در پيش گيريد.

( الغيبة للنعماني : ۲۱۰/۱۷. )

 

امام صادق عليه السلام :

 خوشا به حال بنده گمنامى كه مردم را مى شناسد و به ظاهر در ميان آنان به سر مى برد، اما در دل با اعمال ايشان همراهى نمى كند. لذا مردم او را به ظاهر مى شناسند و از باطن او خبر ندارند.

( الخصال : ۲۷/۹۸ )

 

امام صادق عليه السلام :

 خوشا به حال هر بنده بى نام و نشانى كه پيش از آن كه مردم او را بشناسند، او مردم را مى شناسد.

( الزهد للحسين بن سعيد : ۴/۲ )

 

میزان الحکمه،جلد دهم.