خوشزبانی با مردم

سخنی شیرین می تواند دشمنی های دیرین را به دوستی بکشاند، محبتی را به دل بنشاند، یا روزگار سیاهی را لباس سفید بپوشاند. همان زبان سرخی که سر سبز را بر باد می دهد می تواند  بهار سرسبز دلها باشد.  

سخن خداوند در قرآن با کسانی که دوستشان دارد این است:

وَ قُلْ لِعِبادی یَقُولُوا الَّتی هِیَ أَحْسَنُ إِنَّ الشَّیْطانَ یَنْزَغُ بَیْنَهُمْ إِنَّ الشَّیْطانَ کانَ لِلإِنْسانِ عَدُوًّا مُبینًا. (اسراء: 53) به بندگانم بگو سخنی بگویند که بهترین باشد؛ چرا که شیطان میان آنها فتنه و فساد می کند. همانا شیطان دشمن آشکار انسان است.

دوستان که جای خود دارد، نیکو سخن گفتن با دشمنان هم  رسم اهل ایمان است. سیره پیشوایان دین چنین بوده است. تاریخ به یاد دارد ماجرای جنگ صفین را که امام علی (ع) به یارانش که به مخالفان ناسزا می گفتند فرمود:

 اِنّی اَکْرَهُ لَکُمْ اَنْ تَکُونُوا سَبّابینَ وَ بَلْ لَوْ وَصَفْتُمْ اَعْمالَهُمْ وَذَکَرْتُمْ حالَهُمْ کانَ أَصْوَبَ فِی الْقَوْلِ وَ أَبْلَغَ فی العُذْرِ. من برای شما نمی پسندم که دشنام گو باشید، بلکه اگر کارهای بد آنان را وصف کنید و مواضع شان را یادآور شوید، هم سخن تان استوارتر است و هم عذرتان پذیرفته تر.[1] 

و سخنی که یادگار از پیشوای یازدهم امام حسن عسکری (ع) به جای مانده که فرمود: «با مردم چه با ایمان و چه مخالف، به نیکی سخن بگویید. در رفتار با مؤمنان، برای آنان چهره بگشایید و خوشرویی کنید و در برخورد با مخالفان، با آنان در کلام مدارا کنید تا جذب شان کنید و اگر از جذب آنان مأیوس شدید، با این مدارا شر آنان را از خود و دیگر برادران دینی خود دفع کرده اید» [2]

منبع: نرم افزار حبل المتین 

[1].خطبه 206 نهج البلاغه

[2].مستدرك الوسائل، ج 12، ص 261