شرح نامه 31 نهج البلاغه: توکل بر خدا

"أَلْجِئْ نَفْسَكَ فِي أُمُورِكَ كُلِّهَا إِلَى إِلَهِكَ فَإِنَّكَ تُلْجِئُهَا إِلَى كَهْفٍ حَرِيزٍ وَ مَانِعٍ عَزِيزٍ"
'و خود را در تمامى امور و جريانات، در پناه خدا بياور كه در اين صورت، خويشتن را به پناهگاهى مصون و محفوظ و قلعه اى قوى و محکم كه مانع از نفوذ دشمن و آفات است در آورده اى'.

امام زين العابدين عليه السلام نیز در دعاى ابوحمزه مى گويند: 'إلى مَن يَذهبُ العبدُ إلّا إلى مَولاهُ و إلى مَن يَلتَجِىءُ المخلوقُ إلّا إلى خالِقِه': 'بنده به كجا برود، جز به سوى مولايش و مخلوق، به چه كسى پناهنده شود، جز به خالق و آفريدگارش'.
به پناه خدا رفتن، خود يك جريان بسيار طبيعى و فطرى است. و كدام پناهگاه، مطمئن تر و محكم تر از اعتماد به خداوند متعال است؟ ذات اقدسى كه چشم همه موجودات بسوى اوست؛ ملجأیى كه مقلب القلوب و مدبّر الامور مى باشد.
در قرآن کریم آمده است:
'وَ مَن يَتَوكّل عَلى اللهِ فهو حَسبُهُ إنّ اللهَ بالِغُ أمرِه قَد جَعَلَ اللهُ لِكلّ شَىءٍ قَدراً'. (طلاق، 3)
'كسيكه بر خدا توكل كند خداوند او را بس است، به راستى كه خداوند به امر خود مى رسد- خواسته او از او فوت نخواهد شد- به راستى كه خداوند براى هر چيزى ميزان و مقدارى معين قرار داده است'.
'إنّ اللهَ يُدافِعُ عن الذينَ آمَنوا...'. (حج، 38)
به راستى كه خداوند، از كسانى كه ايمان آورده اند دفاع می کند.

با اين ايمان و اعتماد، به نگرانيهاى انسان پايان داده خواهد شد و برق اميد و اطمينان دل را روشن خواهد ساخت و شكست و يأس را از محور زندگى او دور و مرتفع مى گرداند، با يك جهان آرامش حركت مى كند و در برابر زورگويان به زانو در نمى آيد و فكر و انديشه‌ی ناروا به مغز او راه نخواهد يافت.
_____________________________
منبع: به سوى مدينه فاضله، على كريمى جهرمى