صد روایت کوتاه و خواندنی از زندگی آیت الله سید علی قاضی (ره) - بخش چهارم

آقای قاضی می گفت:«حواستان به دنیا هم باشد همسر و فرزندان و بهره های مادی خدادای را داشته باشید و در همین زندگی طبیعی و عادی به سمت خدا و معنویت حرکت کنید.»

ظاهر خودش هم بسیار مرتب و تمیز بود. موها و دستهایش را حنا می بست حتی به تمیزی کفش خیلی اهیمت می داد. عطر و بوی خوش هم که جای خودش.

می گفت:«این بدن مرکب و وسیله ی حرکت روح ماست باید به آن رسیدگی کرد هرچه بهتر به آن خدمت کنید بیشتر می توانید در سیر معنوی از آن استفاده کنید.»

 

هرچند اهل سخت گیری در استفاده از نعمت های دنیا و لذت های حلال نبود اما همیشه شاگردانش را از پرخوری و خوردن غذاهای سنگین منع می کرد.

می گفت:«غذا را برای خوشگذرانی نخورید برای خاصیت و قوتش بخورید.«

 

پدرم با ذکر »لا اله الا هو» خیلی مانوس بود معمولا صدای ذکرش را از اتاقش می شنیدیم.

از قضا آن موقع کبوترهایی در نجف بودند که به آن «یاهو« می گفتند. پدرم از آنها خیلی خوشش می آمد.

یکی از آنها را هم خودش در راهروی میان بیرونی و اندرونی نگه می داشت.

 

«قاسم» گنده لات نجف بود به فسق و فجور و خلاف کاری شهرت داشت. 

یا این وجود آقای قاضی به او خیلی محبت داشت و حسابی تحویلش می گرفت.

او هم به خاطر مهربانی های آقای قاضی به او ارادت پیدا کرده بود. 

یک مرتبه که به هم رسیده بودند پس از کلی سلام و علیک و تعارف آقای قاضی به قاسم گفته بود:«امشب حتما برای نماز شب بیدار شو.»

«آقا اولا من تا نصف شب در قهوه خانه ام. دیگر نمی توانم از خوابم بزنم و برای نماز شب بلند شوم ثانیا من اصلا نماز نمی خوانم شما به من می گویید نماز شب بخوان؟!» 

آقای قاضی هم جواب داده بود:«نگران نباش!خودم از خواب بیدارت خواهم کرد...»

قاسم خیلی جدی نگرفته بود نیمه شب که از قهوه خانه برگشت رفت و تخت گرفت خوابید. 

ساعت یگذشت. ناگهان از خواب بیدار شد. 

به حیاط رفت.

چشمش که به آب افتاد حالش دگرگون شد...

خلاصه همین قاسم با آن سوابق معروف فسق و فجور از عابدان و زاهدان بزرگ نجف شد .کارش به جایی رسید که مردم باقیمانده جایش را به عنوان شفا می خوردند.

 

یک روز از استادم آقای قاضی پرسیدم :«با اینکه راه معرفت نفس(خودشناسی) نزدیک ترین راه رسیدن به خداست چطور در آیات و روایات مطلب خاصی درباره آن گفته نشده؟»

پاسخ داد:«اصلا مگر حرفی هم در شرع هست که به این هدف و راه مربوط نباشد و خودشناسی را شرح نداده باشد؟»

 

 

خیلی به قرآن علاقه داست.

خودش مفسر قرآن بود.

معتقد بود می توان معنای آیات قرآن را با بهره گیری از خود قرآن به دست آورد. 

یک تفسیر هم به سبک خودش از ابتدای قران تا سوره انعام نوشته بود.

علامه طباطبایی تفسیر نظیر المیزان را با الگوگیری از سبک استادش نوشته بود:

 

آمده بود تا از بناها و معمارها تشکر کند قطعه ای را به همت او در مسجد کوفه ساخته بودند.

هنوز چیزی ار ورودش نگذشته بود که ناگهان چهره اش به هم ریخت و برآشفته شد قدری به دور و بر نگاه کرد انگار دنبال چیزی می گشت.

چشمش به یکی از کارگرها افتاد با شتاب به سمت او رفت و کلنگش را از دستش بیرون کشید 

همه هاج و واج مانده بودیم خدایا چه اتفاقی افتاده....؟!

کلنگ به دست و با شتاب به سمت تابلویی که بر دیوار نصب شده بود رفت. 

کلنگ را بالا آورد و محکم به تابلو کوبید 

همین که تابلو خرد شد و به زمین ریخت لبخند هم به لبان آقای قاضی برگشت. 

معلوم شد بناها اسم او را به عنوان بانی ساخت آن قسمت روی تابلویی نوشته بودند و آنجا نصب کرده بودند.

 

 

یک بار سرم آمد...

از فرط خجالت و شرمندگی حسابی سرخ و سفید شدم ...

از آن دفعه به بعد دیگر حواسم را جمع کردم 

به مجلس روضه آقای قاضی که می رفتم کفشهایم را می گذاشتم زیر بغلم و با خودم می بردم داخل. می ترسیدم کفشم آنجا باشد و آقای قاضی که همیشه کنار در روی زمین می نشست کفشهایم را مثل کفشهای بقیه دستمال بکشد و جفت کند.

 

 

یکی از شاگردان استاد به شوخی می گفت:

«آقای قاضی ما را خسرالدنیا و الاخره کرد!نه بهره ای از دنیا داریم و نه از آخرت!»

راست می گفت کسی که بوی آقای قاضی به مشامش خورده بود دیگر میل و رغبتی به لذت های دنیا و آخرت از خودش نشان نمی داد و تنها هم و غمش رسیدن به خدا بود.

این جمله را از استاد زیاد می شنیدند: