صد روایت کوتاه و خواندنی از زندگی آیت الله سید علی قاضی (ره) - بخش دهم

از استاد اجازه گرفت و داخل شد. 

چشمان استاد که به او افتاد گل از گلش شکفت. او را خیلی دوست داشت. 

یکی از شاگردان قوی آقای قاضی بود که کمتر نظیری در تدریس حکمت و عرفان داشت. سیدحسن اهل مسقط پایتخت عمان بود. در صحن مطهر امیرالمومنین (ع) که می نشست و از توحید سخن میگفت شور عجیبی در دلها به پا می کرد حرف زدنش جان های مشتاقان را زنده می کرد و البته حسودان را هم بر می انگیخت...

کار به جایی رسید که عده ای نزد آسیدابوالحسن اصفهانی رفتند و از او بدگویی کردند.

امروز آمده بود تا از محضر استاد خود کسب تکیف کند.

استاد لبخند زد:« طبق فرمان آسیدابوالحسن از نجف به مسقط برو خدا با تو است و تو را هرکجا باشی رهبری می کند و به عالی ترین مرتبه توحید و معرفت می رساند.»

روز بعد لحظه وداع سید حسن دیدنی بود. آقای قاضی که حال پریشانش را دید گفت:«ولی خدا هرجا که باشد اهل ولایت است فرقی نمی کند!»

سیدحسن در مسقط  و بعد هم در هند مایه خیرات و برکات شد و شاگردان زیادی را تربیت کرد. 

سالها بعد که خبر رحلت سیدحسن مسقطی را به نجف تلگراف کردند هیچ کدام از شاگردان نزدیک استاد جرات نداشتند خبر را برسانند. در نهایت قرار شد سیدهاشم حداد خبر را بدهد اما استاد وقتی خبر را شنیدگفت:«می دانم!»

 

نماز اول وقت را مربی هر انسانی می دانست که می شود با مراعات آن به کمال رسید:«اگر کسی نماز واجبش را در اول وقت بخواند و به مقامات عالیه نرسید مرا لعن کند!» 

معتقد بود همین که کسی مقید به خواندن نماز اول وقت حتی بدون حضور قلب باشد نماز کارش را درست خواهد کرد. 

چندین مرتبه وصیت نامه نوشته بود. در آخرین وصیت دوازدهم صفر ۱۳۶۵ قمری یعین یک سال قبل از رحلت گفته بود:

 

روزهای پایانی عمر استاد بود.

در نامه ای به یکی از شاگردانش نوشت:

 

شب های آخر گاهی اواسط شب بیدار می شد .

صا صوت بلند قرآن می خواند گاهی هم مثنوی

یک بار که آمدم چراغ اتاق را روشن کنم گفت:»اتاق پر از نور است شماها نمی بینید...!»

درست یادم است روز قبل از رحلت گفتم:«آقا حال عجیبی دارید ..می خوابید می نشینید قرآن زیاد تلاوت می کنید....!»

با چهره ای گشاده و لبخندی شیرین گفت:«این می خواهد بیرون برود» و اشاره کرد به سینه اش

 

شب آخر مرا صدا زد. 

صورتش به شکل عجیبی می درخشید

رو به قبله دراز کشید :«من در حال مرگ هستم.»

به من سفارش کرد همسر و بچه های دیگرش را بیدار نکنم. گفت تا صبح بالای سرش بنشینم و قرآن بخوانم.

با اینکه اگر کسی بداند پدرش درحال مرگ است حالش دگرگون می شود و نمی تواند تحمل کند اما من این موضوع را راحت پذیرفتم و به کسی چیزی نگفتم.

نشستم و مشغول تلاوت قرآن شدم.

قدری که گذشت به من گفت:« دارم راحت می شوم این راحتی از طرف پاهایم شروع شده و به طرف بالا می آید فقط قلبم درد می کند.»

من داشتم خیلی طبیعی به حرفهایش گوش می کردم.

چندلحظه بعد گفت:«رویم را بپوشان.»

رویش را پوشاندم.