صد روایت کوتاه و خواندنی از زندگی آیت الله سید علی قاضی (ره) - بخش هفتم

به استاد گفتم:«مدتی قبل بین شاگردهایم یکی بود که خوب درس نمی خواند. او را تنبیه کردم. از ولی برای امور مربوط به تربیت او اجازه گرفته بودم. در ضمن اینجا هم نیست که از او طلب رضایت کنم.»

گفت:«هیچ راهی نداری باید پیدایش کنی و رضایت بطلبی.»

گفتنم:«آدرسی از او ندارم.»

جواب داد:«باید تا جایی که می شود بگردی و پیدایش کنی اگر حقی برگردنت باشد تا ادا نکنی باب روحانیت و قرب و معرفت بازشدنی نیست این مقامات همه متعلق به خداست و خدا هم رضایت خودش را در راضی شدن مردم قرار داده.»

 

روزی آقای قاضی از نجف به کربلا آمد و مهمان منزل ما شد. 

وقتی که می خواست از منزل بیرون بیاید من هم برای بدرقه از خانه بیرون آمدم.

یکی از بچه ها هم از خانه بیرون دوید و به دنبال من آمد. هرچه تلاش کردم به داخل خانه بفرستمش از من جدا نشد. به استاد گفتم:«اجازه بدهید من این پدر[...]را بگذارم خانه و بیایم!»

ناگهان آقای قاضی ایستاد. رو کرد به من :«چی گفتی؟! این چه حرفی بود زدی؟!»

صورتش سرخ شده بود و دستش می لرزید . نا به حال اینقدر عصبانی ندیده بودش.

سراسیمه گفتم:«این بچه خودم است کلمه ای که به کار بردم کنایه از پستی خودم بود.»

استاد گفت:«دیگر حق چنین تعبیری نداری! خودت و بچه هایت همه سادات و اولاد رسول خدا هستید. اهانت به بچه سید اهانت به رسول الله است.»

 

همیشه فرزندانش را با لفظ آقا صدا می زد:

آقا سیدمهدی!

آقا سیدمحمد حسن!

آقا سیدتقی!

می گفت:«این ها فرزندان رسول خدا هستند. فقط فاضله زمانی بیشتری با ایشان دارند. تکریم و تجلیل آنها لازم است هرچند بچه هایم باشند.»

حتی بچه های کوچک که وارد خانه می شدند به احترام آنها از جا بلند می شد. 

می گفت:«اینها سادات هستند و احترام اولاد حضرت زهرا (س) واجب است.»

 

هر وقت می خواست عمامه اش را بر سر بگذارد دو دستی برش می داشت و می بوسیدش.

وقت خواب هم عمامه را دو دستی بر می داشت می بوسید و کنار می گذاشت.

می گفت :«حرمت عمامه واجب است عمامه تاج رسول خدا و فرشتگان است.»

 

لطیف بود و مهربان. 

اهل تشر و دعوا نبود.

گاهی هم اگر لازم می شد ره خاطر شیطنت بچه ها یک دعوای کوچکی بکند ظاهرسازی می کرد نه اینکه واقعا به خشم آمده باشد. 

یک بار بچه ها دیده بودند که پدر بعد از دعوا به خلوتی رفته و دارد آهسته می گوید:

«خدایا من اگر یک دادی زدم جدی نبود ها!»

 

 

کسی نمی توانست از زیردستش در برود معلم مکتب با کسی شوخی نداشت بچه های بازیگوش را درست و حسابی تنبیه می کرد ما هم سر کلاس او می رفتیم یک روز با صورت باد کرده به خانه آمدیم پدر از دیدن این صحنه جا خورد. 

فردا به مکتب آمد تا با معلم صحبت کند.

معلم شروع کرد به توجیه:«گاهی ضرورت دارد. بدون تنبیه بچه ها خود سر می شوند به حرف معلم گوش نمی دهند!» 

پدر ساکت بود و چیزی نمی گفت.

صحبت های معلم که تمام شد خیلی آرام گفت:«حتی اگر این حرف ها صحیح هم باشد باز من اجازه نمی دهم کسی عصای خودش را روی سر فرزندم بلند کند!» 

معلم ساکت شد. پدر از سکوتش فهمید که هنوز از عقیده خودش کوتاه نیامده.

به خانه که برگشت گفت:«دیگر لازم نیست بروید مکتب. خودم در خانه به شما درس می دهم.»

 

وقتی ما را شوهر می داد می گفت:«اگر آٰرامش دنیا و سعادت آخرت را می خواهید خانه همسرتان که رفتید مدام نگویید این را می خواهم آن را نمی خواهم.»

ما هم واقعا همین طور بودیم اگر بود بود و اگر نبود قانع بودیم و می گذراندیم.

 

 

به مولوی ارادت زیادی داشت. 

هشت مرتبه مثنوی مولوی را از اول تا آخر خوانده بود هر دفعه هم مطلب جددیدی از آن می فهمید. 

معقتد بود مولوی از شیعیان خالص امیالمومنین (ع) است چون محال است کسی به کمال برسد اما حقیقت ولایت برای او مشهود نشده باشد. 

می گفت:«وصول به توحید فقط از ولایت است ولایت و توحید یک حقیقت دارند بنابراین عرفای مشهور هم یا در باطن شیعه بودنه اند یا اینکه اصلا به کمال نرسیده بودند.

 

 

«آقا اخیرا یک ماده ای آورده اند و یا این خیابان را یک کار می کنند که وقتی آب بریزیم توی زمین فرو نمی رود.»

منظورش آسفالت بود که تازه به نجف رسیده بود.

می خواست ببیند نظر آقای قاضی در مورد آسفالت کردن خیابان چیست.

شاید تصور می کرد استاد عرفان دل خوشی نسبت به این پیشرفت های جدید نداشته باشد. 

او هم خیلی صاف و صریح گفت: