راه رفتن از نظر احادیث
۱۸ تیر ۱۳۹۴ 0پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
سُرعَةُ المَشي يَذهَبُ ببَهاءِ المؤمنِ .
تند راه رفتن، هيبت مؤمن را از بين مى برد.
مكارم الأخلاق :
كانَ رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله إذا مَشى مَشى مَشيا يُعرَفُ أنّهُ لَيس بِمَشيِ عاجِزٍ و لا بِكَسلانٍ .
رسول خدا صلى الله عليه و آله در موقع راه رفتن چنان راه مى رفت كه معلوم بود راه رفتن شخص ناتوان يا تنبل نيست.
امام على عليه السلام :
كانَ رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله إذا مَشى تَكَفّأ تَكَفّؤا كأنّما يَتَقَلّعُ مِن صَبَبٍ ، لَم أرَ قَبلَهُ و لا بَعدَهُ مِثلَهُ صلى الله عليه و آله .
رسول خدا صلى الله عليه و آله هر گاه راه مى رفت، چنان مى خراميد كه گويى سرازيرى را مى پيمايد. پيش از آن حضرت و پس از او، كسى را مانند ايشان نديدم.
امام على عليه السلام ـ زمانى كه از صفّين سواره به كوفه وارد شد··· و [فردى به نام ]حرب، در كنار حضرت پياده به راه افتاد ـ فرمود :
ارجِعْ ؛ فإنّ مَشيَ مِثلِكَ مَع مِثلي فِتنَةٌ للوالي ، و مَذَلّةٌ للمؤمنِ .
برگرد؛ زيرا پياده آمدن چون تويى در ركاب چون من، باعث غرور و فريفتگى زمامدار و مايه خوارى مؤمن است.
امام على عليه السلام ـ در وصف پرهيزگاران ـ فرمود :
مَنطِقُهُمُ الصَّوابُ ، و مَلبَسُهُمُ الاقتِصادُ ، و مَشيُهُمُ التَّواضُعُ .
گفتارشان راست ، پوشاكشان ميانه روى و راه رفتنشان با فروتنى است.
بحار الانوار:
كانَ [عليُّ بْن الحسينِ] عليه السلام إذا مَشى لا يُجاوِزُ يَدُهُ فَخِذَهُ ، و لا يَخطِرُ بيَدِهِ ، و علَيهِ السَّكِينَةُ و الخُشوعُ .
على بن الحسين عليهما السلام هر گاه راه مى رفت، دستش را از ران خود جلوتر نمى برد و دست هايش را بالا و پايين نمى برد، بلكه با وقار و فروتنى راه مى رفت.
امام صادق عليه السلام :
كانَ [عليُّ بنُ الحسينِ عليهما السلام ]لا تَسبِقُ يَمينُهُ شِمالَهُ .
على بن الحسين عليهما السلام[در هنگام راه رفتن] دست راستش از دست چپش جلوتر نمى افتاد.
امام صادق عليه السلام :
كانَ عليُّ بنُ الحسينِ عليهما السلام يَمشي مِشيَةً كأنّ على رأسِهِ الطَّيرَ ، لا يَسبِقُ يَمينُهُ شِمالَهُ .
على بن الحسين عليه السلام چنان راه مى رفت كه انگار روى سرش پرنده اى است، دست راستش از دست چپش پيشى نمى گرفت.
امام صادق عليه السلام :
المَشيُ المُستَعجِلُ يَذهَبُ ببَهاءِ المؤمنِ ، و يُطفئُ نورَهُ .
راه رفتن شتاب زده، هيبت مؤمن را از بين مى برد و نورش را خاموش مى كند.
امام صادق عليه السلام :
خَرَجَ أميرُ المؤمنينَ عليه السلام على أصحابهِ و هُو راكِبٌ ، فمَشَوا خَلفَهُ ، فالتَفَتَ إلَيهِم ، فقالَ : لَكُم حاجَةٌ ؟ فقالوا : لا يا أميرَ المؤمنينَ، و لكنّا نُحِبُّ أن نَمشيَ مَعكَ ، فقال لَهُم : انصَرِفوا ؛ فإنّ مَشيَ الماشي مَع الرّاكِبِ مَفسدَةٌ لِلرّاكِبِ و مَذَلَّةٌ لِلماشي قالَ : و رَكِبَ مَرّةً اُخرى فمَشَوا خَلفَهُ ، فقالَ : انصَرِفوا ؛ فإنّ خَفْقَ النِّعالِ خَلفَ أعقابِ الرِّجالِ مَفسَدَةٌ لقُلوبِ النُّوكى .
امير مؤمنان عليه السلام سواره به ميان اصحاب خود آمد. آنان دنبال حضرت راه افتادند. حضرت به طرف آنها برگشت و فرمود: كارى داريد؟ عرض كردند: نه، اى امير مؤمنان! بلكه دوست داريم با شما راه برويم. امام فرمود: برگرديد؛ زيرا راه رفتن پياده با سواره، موجب تباه شدن سواره و خوارى پياده استامام عليه السلام فرمود: يك بار هم امير مؤمنان عليه السلام بر مركب سوار بود و اصحاب دنبال ايشان به راه افتادند. حضرت فرمود: برگرديد؛ زيرا صداى كفش ها در پشت سر مردان، مايه تباهى دل هاى احمقان است.
نهى از راه رفتن با ناز و تبختر
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
مَن مَشى علَى الأرضِ اختِيالاً لَعنَتهُ الأرضُ و مَن تَحتَها و مَن فَوقَها .
كسى كه روى زمين با تبختر و افاده راه مى رود، زمين و هر موجودى كه زير و روى آن است او را لعنت مى كند.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
مَن تَعَظّمَ في نَفسِه أوِ اختالَ في مِشيَتهِ، لَقِيَ اللّه َ تباركَ و تعالى و هُو علَيهِ غَضبانُ .
كسى كه خود بزرگ بين باشد يا با تكبّر راه رود، خداوند تبارك و تعالى را در حالى ديدار كند كه بر او خشمگين است.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
إذا مَشَت اُمّتي المُطَيْطاءَ، و خَدَمَتهُم فارِسُ و الرُّومُ ، كانَ بأسُهُم بَينَهُم .
هر گاه امّت من با ناز و تكبّر راه روند و ايرانيان و روميان خدمتگزار آنها شوند، به جان يكديگر بيفتند.
امام على عليه السلام ـ در توصيف طاووس ـ فرمود :
يَمشي مَشيَ المَرِحِ المُختالِ ، و يَتَصَفّحُ ذَنَبَهُ و جَناحَيهِ ، فيُقَهقِهُ ضاحِكا لِجَمالِ سِربالِهِ .
مانند شخص متكبّر پر افاده راه مى رود و به دم و بال هاى خويش با دقّت مى نگرد و از زيبايى پر و بال خود، قهقهه سر مى دهد.
المحاسن ـ به نقل از بشير نبال ـ :
كنّا مع أبي جعفرٍ عليه السلام في المسجدِ إذ مَرَّ علَينا أسودُ و هُو يَنزِعُ في مِشيَتِهِ فقالَ لَه أبو جعفر عليه السلام : إنّه لَجَبّارٌ ، قلتُ : إنّه سائلٌ ، قالَ : إنّهُ جَبّارٌ .
با امام باقر عليه السلام داخل مسجد بوديم كه مرد سياهى با حالت تبختر از كنار امام گذشت، حضرت فرمود: آدم گردنكشى است. عرض كردم: او گداست. فرمود: او گردن كش است.
امام صادق عليه السلام :
إنّ أبا دُجانَةَ الأنصاريَّ اعتَمَّ يَومَ اُحدٍ بعِمامَةٍ لَهُ ، و أرخى عَذبَةَ العِمامَةِ بَينَ كَتِفَيهِ حتّى جَعلَ يَتَبَختَرُ ، فقالَ رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله: إنّ هذهِ لَمِشيَةٌ يُبغِضُها اللّه ُ عَزَّ و جلَّ إلاّ عِندَ القِتالِ في سبيلِ اللّه ِ .
ابو دجانه انصارى در جنگ اُحد دستارى بست و پَر شال را ميان دو شانه خود انداخت و آن گاه شروع به خراميدن كرد. رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: اين نوع راه رفتن را خداوند عزّ و جلّ دشمن مى دارد، مگر به هنگام جنگ در راه خدا.
میزان الحکمه،جلد دهم.
کانال قرآن و حدیث را درشبکه های اجتماعی دنبال کنید.
