امتيازات مکّه و مسجدالحرام (۲)

يكي از اين علامت­ها، در مِني قرار دارد که یک طرفِ حدِّ حرم الهي است و همه­ی اين­ها محترم هستند:

مسجد، مسجدالحرام است و مكّه، داراي حرمت مي‌باشد که خداوند متعال در قرآن شریف به آن قسم خورده است:

اطراف مكّه تا مسافت زيادي حرم است و مورد احترام می‌باشد. هركه در اين­جا پناهنده ­شود، كسي حقِّ تعرّض به او را ندارد. كسي حقِّ شكاركردن حيواناتي را كه در اين منطقه هستند، ندارد؛ كسي حتّی حقِّ كندن گياهان اين منطقه را ندارد. 

 

اگر مسلمانان در این مکان اجتماع كنند و تصميم بگيرند، مي ­توانند در سرنوشت خودشان دخالت كنند و از اين پايگاه، اهداف بزرگ جامعه‌ی اسلامی را پياده كنند. كنگره­ ی عظيم الهي­ ـ اسلاميِ حج، مکان و جايگاهي است كه اگر مردم مسلمان اهدافشان را هماهنگ كنند، مي ­توانند به واسطه‌ی آن، موفّقيّت­هاي زيادي را برای اجتماع بزرگ مسلمانان به ­دست آورند.

ـ اين محل، جايي است كه مردم مي ­توانند ثواب­های بسیاری به­ دست آورند؛ مثلاً نماز خواندن در كعبه و مسجد الحرام، ثواب صد هزار ركعت نماز را دارد؛(۴) دو ركعت نماز مي­ خوانند و اين همه ثواب مي­ برند. طواف نيز ثواب دارد و ... این مکان، بهترين محلّی است که اگر کسی اهلش باشد، می­تواند ثواب جمع­ آوری کند.

 

در این قسمت بسیار به‌جاست به اين مطلب اشاره شود كه: وقتی امام حسين(ع) متوجّه شدند اگر بخواهند در مدينه بمانند، ايشان را تحت فشار قرار مي ­دهند و حتّی خون ایشان را مي­ ريزند و اگر با يزيد بيعت كنند، دين اسلام منهدم و نابود مي­ شود؛ لذا شبانه به طرف مكّه حركت كردند. علّت اين‌که مکّه را انتخاب کردند، اين بود كه آن‌جا حرم امن الهي است و شرعاً و قانوناً، در آن‌جا كسي حقِّ تعرّض به امام را نداشت. امام حسين(ع) از ماه رجب تا ماه ذي‌الحجّه، در مسجدالحرام اقامه­ ی جماعت می­ كردند و بیش از بيست هزار نفر از مسلمان­ها، در آن­جا به امام  اقتدا می‌نمودند. ولی برخی به‌قدری بي‌حيا بودند كه در ماه ذي‌الحجّه زير احرام­هايشان سلاح بسته بودند تا امام را ترور كنند! امام حسين تصميم گرفتند كه حج را مبدّل به عمره كنند و از آن­جا خارج شوند. حضرت در مورد علّت خروج خود از مکّه فرمودند: اگر من اين­جا بمانم، آن­ها حرمت خانه­ ی خدا را مي­ شكنند و امنيّت خانه­ ی خدا را به خطر مي­ اندازند. در نتیجه من براي حفظ حرمت اين خانه، از اين­جا بيرون مي ­روم!(۶) سپس عراق را انتخاب كردند؛ زيرا مردم عراق از ايشان دعوت كرده و حدود دوازده هزار نامه به ایشان نوشته بودند. بنابر این وظيفه­ ی امام بود كه به طرف عراق بروند.

(1) مائده / 97: «خداوند، كعبه آن خانه حرمت دار.»

(2)بلد:۱و۲

(۳) مائده / 97:.»

(۴) ثواب الأعمال، ص 30: «قَالَ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ الْبَاقِرُ: صَلَاةٌ فِي الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ أَفْضَلُ مِنْ مِائَةِ أَلْفِ‏ صَلَاةٍ فِي غَيْرِهِ مِنَ الْمَسَاجِد.»

(۵)آل عمران :۹۷

(6). اللهوف على قتلى الطفوف، ص 64: «قَدْ خِفْتُ أَنْ يَغْتَالَنِي يَزِيدُ بْنُ مُعَاوِيَةَ فِي الْحَرَمِ فَأَكُونَ الَّذِي يُسْتَبَاحُ بِهِ حُرْمَةُ هَذَا الْبَيْتِ.»